گلدان شاه رضایی سفال میناکاری کد CLV-001

سفال میناکاری شده هنری است که بر پایه نقاشی و تزیین سطح بدنه های سفالی و گاه اجسام سرامیکی که با پوششی به نام مینا پوشانده شده اند، بنا شده است. در واقع مینا یک لعاب شفاف و شیشه ای است که از ادغام لعاب شیشه به دست می آید.

در مورد تاریخچه ساخت آثار مینا نمی توان ایده دقیقی بیان کرد. اولین آثار میناکاری که تاکنون پیدا شده است، شش حلقه طلایی است که قدمت آن ها به 1300 سال قبل از میلاد در قبرس باز می گردد. آن ها تنها آثار اصیل میناکاری جواهرات هستند. در ایران برخی از محققان قدمت سفال میناکاری شده را، 1500 سال قبل از میلاد در نظر می گیرند. به گفته پوپ که مورخی مشهور است، اشیای میناکاری جزء ابداعات ایرانیان به شمار می رود که یکی از نمونه های شگفت انگیز آن، جام خسرو است که مربوط به دوره ساسانیان است. اوج هنر میناکاری در دوره سلجوقیان بوده است. سپس در دوره صفویه در اصفهان، این هنر با نقاشی های بزم دربار و شکار بازی ها جلوه ای تازه به نمایش گذاشت.

در آلمان، سفال میناکاری شده توسط شاهزاده خانم بیزانسی، تئوفونو، که با پادشاه آلمانی اتو 11 ازدواج کرد، معرفی شد و سپس صنعتگرانی را از سرزمین مادری خود به همراه آورد. بنابراین میناهای آلمانی به شدت تحت تأثیر این ریشه های بیزانسی قرار گرفتند. در اروپای غربی در قرن دوازدهم، اشیاء مذهبی تولید شد.

سفال میناکاری شده یکی از هنرهای قدیمی در صنایع دستی و جزء سوغات ایران است؛ که امروزه بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. میناکاری بر روی مس، ترکیبی از آتش و خاک است. در حالی که سفال میناکاری شده از ترکیب عناصری مانند آب و آتش و خاک به وجود آمده است.

به طور معمول، هنرمندان سازنده صنایع دستی برای میناکاری روی سفال، از الگوهای اسلامی برای اجرای طرح‌های خود استفاده می‌کنند و این طرح‌ها را باعث الهام بخشی هنر خود در میناکاری روی سفال می‌دانند.